Here comes the bride… She said YES!

Zaterdag 23 feb 2019

Vandaag waren we uitgenodigd voor een verlovingsfeest van een leerkracht uit Peace School. We kenden het koppel helemaal niet. Buiten Hanne en Bieke hadden we hen zelf nog nooit ontmoet. Blijkbaar is het hier in Tanzania heel normaal om onbekenden uit te nodigen voor dergelijke feesten.

'The big thing' vond plaats in Moshi aan de voet van Kilimanjaro. Ongeveer een korte twee uur rijden vanuit Arusha. We betaalden vooraf om mee te mogen met een bus die om 8 uur 's morgens vertrok vanuit Peace School richting het feest. Wij verwachtten natuurlijk geen dala dala, maaaar... dat was het dus wel. Er was plek in het busje voor 15 man. Althans, dat dachten we. Want onderweg pikten we nog een heleboel leerkrachten op. Uiteindelijk zaten we met 23 personen (ja, je leest het goed, DRIEËNTWINTIG!!!) geperst op elkaar in het busje.

Het zou heel raar zijn moest ik je vertellen dat we niets tegenkwamen onderweg. This is Africa, remember? Onze chauffeur reed waarschijnlijk op goede hoop richting Moshi, want hij had te weinig getankt waardoor we midden op de weg stilvielen. We zaten zonder benzine, in een dala dala, pal op de weg, in the middle of kweetnietwaar, met 23 bezwete sardienen, waarvan enkele vrouwelijke leerkrachten hun luide kwebbel niet hielden. Lap, migraineaanval. Een tankstation was in de verre verte niet te bespeuren. Maar we wachtten niet lang. Onze reddende engel kwam aangereden op een boda boda (moto's die instaan als taxi's). Na enkele minuten kwam de boda boda terug met een krat vol benzine. Met open mond stonden we alle zes toe te kijken hoe snel buitenstaanders te hulp schoten. Dit grapje duurde nog geen 10 minuten. Ik vraag me af hoelang het zou duren in België voordat iemand stopt om hulp te bieden? Juist, lang.

Na een rit van bijna vier uur lang, kwamen we eindelijk aan op het feest. Geen idee waarom we zo vroeg vertrokken waren deze morgen, want we wachtten maar liefst drie uur lang in een plastieken stoeltje op de bruid en bruidegom. Naast ons speelden boxen met veel ruis, overdreven luide Afrikaanse muziek. Mijn hoofd stond letterlijk op ontploffen en ik hoorde de 'tuut' en hetzelfde deuntje in mijn oren de volgende dag nog.

Een beetje gefrustreerd, maar wetend dat dit wellicht allemaal normaal was hier, kregen we iets te eten. Wedges, gebakken bananen in een vreemd sausje en pasta. Ik speelde op safe en besloot enkel wat wedges en pasta te nemen. Het zou mij maar weer overkomen, dat ik midden in de ceremonie naar het toilet moest vluchten, haha!

Om 16 uur kwamen de gasten eindelijk toe en begon het hele gebeuren. We volgden de ceremonie, in het Swahili… We verstonden dus geen sikkepit van wat er gezegd werd. Waar geen taal voor nodig was, was dat de vrouw neerknielde in plaats van de man. Zelf de leerkrachten die met ons mee waren, verstonden hen er niet aan. Dit verschilt blijkbaar van koppel tot koppel. En als ik heel eerlijk moet zijn, zagen de twee er niet bepaald gelukkig uit. Zou dit misschien een gearrangeerd huwelijk zijn? Niemand die het weet. Veel tijd om erover na te denken was er niet, want plots kregen we nogmaals te eten. Ook al zat ik propvol met de lunch van amper een uur geleden, we waren bijna verplicht om te eten van de bruidsschat als teken van respect. Ra ra ra, rijst met andere speciale spijzen.

En dan was het grote moment aangebroken... Als traditie wordt na het eten een beker met bananenbier doorgegeven. Hier moet iedereen van drinken. We waren reeds gewaarschuwd door de studenten van vorig jaar. Zij waren ten gevolge van bananenbier een week ziek. Maar daar zag ik hem al komen... Een enorme gele beker kwam mijn richting uit. Ooo jee... Alle ogen waren op ons gericht, dus vond ik het respectloos om de beker gewoon door te geven aan de volgende. Ik zette mijn lippen aan de rand van de beker en deed alsof ik een grote slok nam. Het kleine beetje die ik binnenkreeg, smaakte naar pure gist en kaneel. Ook de reuk ervan was niet bepaald mijn favoriete geurtje… Mijn reactie kun je zien op het filmpje hieronder, dat zegt genoeg ;-)

Na de ceremonie moesten we dansen. We werden door de kleuterleidsters van Peace School meegetrokken naar het midden van de tent om onze beste dancemoves te tonen. We durfden eerst niet goed omdat iedereen naar ons keek. Precies of we waren dieren in de zoo. Bieke sprokkelde al haar moed bijeen en begon impulsief de indianendans te doen op een Afrikaans lied. Dit was hi-la-risch. Alle mensen begonnen te juichen en te klappen. Het duurde niet lang of we deden allemaal mee. We amuseerden ons met de kinderen die stuk voor stuk heel lief voor ons zijn, en met de leerkrachten van Peace School.

Bij het vallen van de avond vertrokken we in hetzelfde busje terug naar huis. En ook dit verliep niet zonder problemen. In de terugweg werden we tegengehouden door de politie omdat het busje overvol zat. Gelukkig duurde het niet lang tot we mochten doorrijden. Het werd een karaoke rit van 3 uur. Migraine à volonté dus… Want sommige vrouwen tierden als ze iets vertelden aan elkaar. En achter ons zat een vrouw de hele rit lang te bidden.

African time, ik zal er nog even aan moeten wennen. Afspraken die hetzelfde moment nog worden veranderd of niet nageleefd worden, that's the way of living here. Alhoewel we langer onderweg waren en gewacht hebben dan dat het feest duurde, zijn we toch weer een ervaring rijker in het Tanzaniaanse leven vandaag!