Problog 5

Week 9 (08/04 – 14/04)

De laatste week voor de Easter Holidays! Deze vallen een week later hier in Arusha dan bij ons in België. Maar eerst nog een weekje hard doorwerken in pre-one!

Deze week stond heel wat op de planning. De ouders van Marie kwamen op bezoek, we hadden een intervisiegesprek met de leerkrachten over het gebruik van ‘de stok’ op school, de projecten moesten stillaan afgerond worden, het oudercontact werd voorbereid én er moest nog lesgegeven worden ook… Druk druk druk!

De week begon echter met een tegenvaller. We deden er maar liefst twee uur over om van ons huisje op school te raken met de dala dala. Het verkeer in de straten van Arusha stond muurvast. Er zat niets anders op dan aan te schuiven in de file, in een dala dala, met 25 personen, bezweet, een goeie Tanzaniaanse radiobeat daarbij en een klein vleugje ochtendhumeur. Perfect dus (2.3. Culturele veerkracht).

Omdat de lessen in pre-one rond co-teaching draaien, probeerden Marie en ik dit nog eens extra in de verf te zetten. We organiseerden samen met nursery class en pre-one een les rond Religion. We werkten rond het thema ‘respect voor elkaar’, om tegelijk beroep te doen op de sociale vaardigheden. Het boek ‘Rainbow Fish’ was hier het uitgelezen verhaal om mee aan de slag te gaan. Nadien verwerkten we het verhaal met een beeldopdracht. We hielden het simpel en gebruikten materiaal die te vinden was op Highridge School. De bedoeling was tegelijk ook om te tonen aan Beauty en Oliva dat heel wat zaken te vinden zijn in het materiaallokaal van de school. De kinderen maakten hun eigen vis met papieren bordjes en wasco. Daarna kreeg iedereen een schubje van de beroemde ‘Rainbow Fish’. Want samen spelen = samen delen. We hebben de indruk dat zowel Beauty als Oliva co-teaching positief ervaren (4.2. Samenwerken en netwerken).

Tijdens de tea break om 10.00 uur worden we elke dag verwacht bij de moeder van Adam, Lilly (2.6. Culturele relationele competentie). Zij heeft haar woning op het domein van de school. We worden hier enorm goed ontvangen. Elke dag staat thee of koffie klaar met Tanzaniaanse specialiteiten. Zo krijgen we de kans om nog meer van de Tanzaniaanse keuken te proeven. Honger hebben we hier alvast niet (4.2. Samenwerken en netwerken)!

Op woensdagnamiddag in de clubs werkten we verder aan de poppenkast. De laatste audities vonden plaats en iedereen kreeg een rol. We vonden het belangrijk dat de leerlingen zelf konden kiezen. Liever in de spotlight of achter de schermen? De handpoppen en de achtergronden voor de poppenkast vorderden echter niet zo goed. De leerlingen zijn niet gewoon om dergelijke zaken zelfstandig te doen. Hier werd snel van geprofiteerd (5.2. De cultuurgebondenheid van zijn discipline zien). Door de tijdsdruk beslisten Marie en ik om de afwerking op ons te nemen zodat alles zeker klaar was voor ons vertrek terug naar België (4.6. Creativiteit tonen).

Toen ik tijdens de clubs een open boekentas voorbijliep van één van de leerlingen, schrok ik me een bult. De leerlingen van het lager sleuren, letterlijk, elke dag alle (lees: ALLE) boeken en schriften mee van elk vak. Ik verzeker het je, als een kind dit elke dag moet dragen op de rug, heeft het tegen dat het volwassen is een lumbago. Daarom stelden we deze week voor aan Adam om eventueel op termijn kastjes te laten maken voor de leerlingen zodat ze dit hierin kwijt kunnen. Misschien is dit een project-ideetje voor de vrijwilligers van Train the Trainer komende zomer?

En dan de grote verrassing van deze week. Op vrijdag kwamen we nietsvermoedend op school toe. Alle leerlingen en leerkrachten zaten in de tuin van de school verdeeld in groepen. Het ging er formeel aan toe. Headteacher Abel stond achter een katheder en sprak in zijn microfoon: “Ah Marie and Manon, our guests of honor, welcome!”. 600 ogen staarden ons aan hoe we plaatsnamen aan de eretafel. We waren terwijl live te volgen op Facebook, want Adam filmde elke stap die wet zetten. Stress. Zweet. Rode kaken... Het duurde eventjes voor we doorhadden dat er een quiz aan de gang was. De dag voordien werden we niet op de hoogte gebracht van het gebeuren. Elk jaar vindt in Highridge School voor de paasvakantie blijkbaar een quiz plaats. De leerlingen worden verdeeld in de sportgroepen. Voor elke vraag wordt een leerling naar voor geroepen om te antwoorden. De groep met de hoogste score won op het einde van de quiz een beker.



Na de quiz ging de ‘classparty’ door. Uniformen werden vandaag thuisgelaten en iedereen had snacks meegebracht. We aten gezellig samen alles op en zetten de classparty verder op the yard om spelletjes te spelen. Een dag vol absolute fun voor de kinderen waar wij mee van genoten. Deze schooltraditie wordt altijd gedaan voor het begin van een vakantie (2.5. Culturele kennis, 5.2 De cultuurgebondenheid van zijn discipline zien).

Op zaterdag keerden we terug naar Highridge. The big day, want de ‘parents consultation’ vond plaats. Wij kennen het in België als het oudercontact. Wij kregen de vraag van de leerkrachten om ook aanwezig te zijn. Het oudercontact hier in Arusha werkt niet met uren, waardoor het onmogelijk was om in te schatten of ouders wel zouden opdagen (5.3. Kennis hebben van de beroepsuitoefening in andere landen). We vonden het dan ook meteen het moment bij uitstek om een gesprek te hebben met de moeder van Robin (Basiscompetentie 6.2.). Ik wist dat dit het uitdagendste gesprek ging zijn van de stage en had hier enorm veel zenuwen voor. Het eerste wat de moeder zei was: “It must be difficult with my son in your class”. Ze lachte het weg, maar ik zag meteen dat de situatie haar zwaar viel. Het werd een lang en emotioneel gesprek. Ik kende de vrouw niet, maar ik voelde wel een grote connectie. Ook voor mezelf werd het moeilijk (2.3. Culturele veerkracht). Robin heeft al enkele testen achter de rug, maar dokters kunnen niet vinden wat er precies aan de hand is. In zijn hoofd lijkt alles oké te zijn. Robin lijdt bijkomend aan epilepsieaanvallen. Dat wist ik niet, maar Oliva wel. Ik werd hier een beetje kwaad van dat dit niet doorgespeeld werd naar mij. Ik stond vaak alleen voor de klas en had graag op de hoogte geweest voor mocht Robin een aanval krijgen. Dat hier nauwelijks tot niet gecommuniceerd wordt, ben ik gewoon. Maar over dergelijke zaken moet iedereen op de hoogte zijn. Mocht er iets voorvallen, moet iedereen kunnen anticiperen (2.7. Culturele communicatieve competenties, 2.8. Culturele conflicthantering).

Voor de moeder werd het op een bepaald moment te emotioneel. Ze kreeg tranen in haar ogen. Als moeder wil je natuurlijk horen dat alles goed verloopt met je kind en dat hij evolueert. Ook zij wil het beste voor Robin. Dan zou je denken dat een specialist inschakelen en Robin naar een speciale school sturen de oplossing zou zijn. Misschien dat dit in België met de hulp van CLB en dergelijke het geval zou zijn, maar hier is dit niet vanzelfsprekend. Specialisten zijn hier onbetaalbaar en witte raven. De specialist die je het dichtst kan terugvinden, heeft zijn praktijk op twee uur rijden van de woonplaats van Robin. Voor de ouders is dit financieel niet mogelijk om er maandelijks op bezoek te gaan. Geld is dus weeral het probleem en dat is jammer (5.3. Kennis hebben van de beroepsuitoefening in andere landen, 5.4. Internationale organisaties relevant voor de discipline kennen).

De moeder ziet dit alles als een heel groot probleem en weet geen uitweg meer. Ik geloof wel dat het goedkomt. We maakten de moeder duidelijk dat Robin vorderingen maakt en nog zal maken. Hij moet alleen de kans krijgen om op zijn eigen niveau te ontwikkelen. Hij leert spreken, maar alleen zal het wat langer duren. Is dat een probleem? Neen, niet bepaald. Zolang Robins welbevinden goed zit, zal hij leren en ontwikkelen. Dat er geen budget is voor een specialist, is geen ramp. Het zou alleen gemakkelijker zijn. Oliva weet ook niet altijd hoe ze moet omgaan met Robin maar probeert steeds zo goed mogelijk in te spelen op zijn noden.

Dat ik geen verdere hulp kan bieden valt voor mezelf heel zwaar. Ik kan dit niet zomaar over me zetten. Ik heb hier alleen uit geleerd dat ik mezelf gelukkig mag prijzen (2.1. Culturele zelfkennis, 2.3. Culturele veerkracht). Ik heb de kans te mogen studeren en als kind werd ik geholpen door een logopedist als ik het moeilijk had met wiskunde op school. Het leven is niet eerlijk. Mensen die het nodig hebben moeten hier geholpen worden. Hopelijk komt hier snel verandering in en lukt het Eunice het project om een CLB op te starten te verwezenlijken.