Problog 6

Week 10 en 11 (15/04 – 28/04)

Er even tussenuit voor de paasvakantie…

Week 12 (29/04 – 05/06)

Na een fantastische tweeweekse vakantie, ging de laatste week in…

Maandag keerden mijn moeder en de moeder van Elise terug naar België. Zij kwamen voor de paasvakantie op bezoek, maar wilden graag de scholen zien. En dat deden we! We bezochten zowel The Bright Future School als Highridge School met hen. Ook wij kregen zo toch nog een beter beeld van Bright Future. Die hadden we nog maar een enkele keer bezocht. Dit bracht ons weer enkele inzichten op. Alhoewel dit beiden privaatscholen zijn, is er toch een heel groot verschil. Highridge beschikt over veel meer mogelijkheden dan The Bright Future op vlak van materiaal en terrein (5.3. Kennis hebben van de beroepsuitoefening in andere landen).

Bij het bezoek aan Highridge, werden we weer verwend door Lilly, de moeder van Adam. Haar huismeisjes zorgden voor een uitgebreid tea break buffet en lunch. ’s Middags zwaaiden we de mama’s uit die terug huiswaarts vlogen. Het besef kwam er stilletjes dat het er voor ons ook bijna opzit.

Het poppenkastproject werd afgewerkt en de laatste zaken kwamen in orde. De tekst werd afgewerkt, de poppen waren klaar voor de show en het hout werd samengebracht tot de uiteindelijke poppenkast. Tot ’s avonds laat, in het donker, met de zaklamp van onze smartphones, werkten we door tot de laatste nagel erin geklopt werd. Het resultaat mag er zijn, al zeggen we het zelf. We zijn trots op wat we verwezenlijkt hebben met het clubteam. Hopelijk wordt de poppenkast vaak geïntegreerd in de lessen en zullen de ouders met verstomming worden geslagen op the graduation waar de première van African Rapunzel zal plaatsvinden (4.6. Creativiteit tonen, 4.8. Zich handhaven in stressvolle situaties).

1 mei, Dag van de Arbeid in België. Maar ook in Tanzania. Alleen, hier werden we niet van op de hoogte gebracht. De school was dus gesloten. We zijn het ondertussen gewoon dat zaken op het laatste nippertje meegedeeld worden. Een vrije dag dus om de laatste zaken in orde te brengen en het afscheid voor te bereiden. 1 mei vieren ze hier als het belang van de achturige werkdagen en de humanitaire arbeidsrechten (3.1. Zich internationaal oriënteren, 5.2. de cultuurgebondenheid van zijn discipline zien).

Deze week was ongetwijfeld het regenseizoen begonnen. We deden er ’s nachts geen oog van dicht. Wat voor hele kleine oogjes zorgde deze week. De straten waren volledig overstroomd. Op sommige plaatsen in Arusha was de wateroverlast enorm. Oliva vertelde me dat het eigenlijk niet veilig was om het huis te verlaten. Er is door de overstroming een kind gestorven in de straten. Dit gebeurt hier blijkbaar heel vaak. Kinderen lopen alleen naar school, spelen onderweg en worden meegesleurd in de stroming. Dit grijpt je toch even naar de keel… (3.1. Zich internationaal oriënteren, 4.8. Zich handhaven in stressvolle situaties).

Vrijdag, het afscheid… Wat we moesten verwachten, wisten we niet. Noch de leerkrachten, noch Adam had iets laten blijken van een afscheidsfeestje. Het begon als een normale dag. Niemand leek te beseffen dat het vandaag onze laatste dag was. Maar in de tea break kwam daar verandering in. We werden even ‘gegijzeld’ in de klas van Beauty. Terwijl waren Nafika, Oliva en Beauty verdwenen in nursery class. Plots werden we naar de klas van Oliva geroepen. Toen we binnenkwamen, wisten we niet waar kijken. Alle kleuters van nursery department begonnen te applaudisseren wanneer we binnenkwamen. De klas was versierd, er was van alles lekkers voorzien, enkele ouders waren aanwezig om ons te bedanken… Toen de kleuters een zelfgemaakt lied voor ons zongen, hielden zowel Marie als ik het niet droog.

We waren niet jarig, maar ik had het gevoel van wel! Cadeautjes, overal cadeautjes! We kregen een boeket rozen, Afrikaanse rokken met een bijhorende tas, gebreide spulletjes die Oliva zelf maakte, kaarten en briefjes met lieve woorden, taart, Afrikaanse beeldjes… (2.6. Culturele relationele competentie).

Wat de leerkrachten natuurlijk zelf niet wisten, was dat Marie en ik ook iets in petto hadden. Headteacher Abel hielp ons een zogezegde vergadering te plannen na de schooluren. Stiekem was het een afscheidsfeestje met het volledige Highridge team. En hoe kan je dit beter vieren dan met Belgian pancakes and chocolate? De leerkrachten, de directie, het secretariaat, de poetsvrouwen, de werkmannen, het kookteam, Babu G die ons overal heenbracht en hielp, our mother away from home Lilly, the housekeepers, the gateman… Kortom, we wilden iedereen bedanken om ons de voorbije 3 maanden zo thuis te laten voelen, de leerrijke kans te geven, de ellenlange gesprekken te voeren, de mopjes uit te halen, de vriendschappen te smeden, maar ook om de moeilijke momenten te delen die ervoor gezorgd hebben dat ik vandaag veel sterker in mijn schoenen sta en voor de rest van mijn leven deze unieke ervaring met me zal meedragen. Ik heb uit fouten geleerd, leren relativeren, mezelf beter leren kennen, énorm gegroeid op vlak van taal, mijn grenzen verlegd, hoe ik het best omging met problemen en hoe ik ze aanpakte, hoe ik me aanpaste aan de cultuur en gewoonten… Maar ook als leerkracht sta ik ontelbare stappen verder in mijn groeiproces. Met de beperkte middelen die je maar hebt aan de slag gaan, vraagt creativiteit, geduld, inzicht, kennis, flexibiliteit… Deze verworven vaardigheden dragen bij tot de juf die ik uiteindelijk wil worden. En dit was mijn grootste doel deze stage (2.1. Culturele zelfkennis, 4.7. Een duidelijk toekomstbeeld hebben).

Deze ervaring is onbetaalbaar en ik raad het iedereen aan een buitenlands avontuur tegen te gaan. Uit je comfortzone treden zorgt voor de mooiste ervaringen. This is not a goodbye, it’s a see you soon, Highridge!

Dankwoord…

Mijn moeder had vanuit België de tweede valies met materiaal mee die ik door een inzameling heb kunnen aankopen. Uit naam van het Highridge team en mezelf wil ik iedereen nog eens bedanken die een bijdrage geleverd heeft. Zonder jullie hulp was dit niet gelukt! Ik dicteer Adam wanneer hij het materiaal zag: “If I was a lady, I would cry right now, thank you so much!”.

Ik wil het team van Train the Trainer, Els en Luk, Hogeschool Vives, onze trekker Kristof De Craene, mijn ouders en familie… bedanken voor deze kans, de steun en de begeleiding in het buitenland. Een welgemeende dikke merci!

In het bijzonder wil ik Oliva bedanken, die geen collega, maar een vriendin voor het leven is geworden. See you soon, Highridge family…